Η μουσική εποχή που διανύουμε θα μπορούσε να περιγραφεί ως εποχή των διασκευών των remix και του sampling. Λογικό, αφού η «δυτική» μουσική έχει «τελειώσει» και δεν μένει σχεδόν τίποτε άλλο να παιχτεί στο δωδεκάφθογγο σύστημα. Έτσι, όλοι την έχουν δει «διασκευαστές» και «αναμασητές». Συχνά μια διασκευή ή ένα sampled κομμάτι ξεπερνούν το πρωτότυπο, δίνοντάς του άλλη χροιά και φρεσκάροντάς το. Άλλες φορές (τις πιο πολλές, δυστυχώς) είναι κατώτερα και συνήθως δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Περιττό να πω ότι γίνεται του κλέψαντος το κάγκελο γενικότερα... Ας δούμε όμως μερικά παραδείγματα:
Πολλοί από σας θα έχετε ακούσει το Crazy του ντουέτου Gnarls Barkley. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι μάλιστα το πρώτο μουσικό κομμάτι που διανέμεται αποκλειστικά από το διαδίκτυο. Ωστόσο, αυτό που πολλοί δεν γνωρίζουν (και, δυστυχώς, δεν αναφέρεται πουθενά στην ιστοσελίδα των καλλιτεχνών - διορθώστε με αν κάνω λάθος) είναι ότι η πραγματικά υπέροχη μελωδία του Crazy είναι εξ ολοκλήρου κλεμμένη από το Nel Cimitero Di Tucson του Ιταλού κινηματογραφικού συνθέτη Gianfranco Reverberi! Έτσι, επιβεβαιώνεται και η θεωρία της έλλειψης έμπνευσης...
Και σε άλλες περιπτώσεις, διάφοροι αρπαχτάκηδες κάνουν επιτυχία ως διάττοντες αστέρες αντιγράφοντας απροκάλυπτα (με την ελπίδα ότι δεν θα ανακαλύψουν ποτέ την πηγή τους). Τρανό παράδειγμα οι Lemon με το Mr Bongo, ένα οργανικό γκρουβάτο κομμάτι που έκανε μεγάλη επιτυχία στα retro dancefloors πριν λίγα χρόνια (όταν παίζω το συγκεκριμένο σε κάποιο μαγαζί, πολλοί με ρωτούν να μάθουν ποιο είναι, ακόμη και σήμερα). Παρ' όλα αυτά, το κομμάτι είναι πανομοιότυπο με το Assault Course του Johnny Pearson το οποίο και θα βρείτε στη συλλογή Music For Dancefloors: The Cream Of The KPM Library. Οι Lemon θα έπρεπε να ντρέπονται γιατί όχι μόνο δεν πρόσθεσαν τίποτε στο τραγούδι (εκτός από κάποια voice samples) αλλά το «έγδυσαν» κιόλας από τα πνευστά που είχε το αυθεντικό και ήταν όλη η ουσία!!!
Άλλες φορές όμως, ειδικότερα όταν ισχύει ο όρος «διασκευή» και όχι «remix», τα πράγματα είναι καλύτερα. Ακούστε π.χ. το Come as You Are (το γνωστό κομμάτι των Nirvana) από το jazz τρίο του Charlie Hunter. Πρωτότυπο, ξεκινάει με το θέμα του Smells Like Teen Spirit και χάνεται στα αυτοσχεδιαστικά μονοπάτια της μπάντας. Αυτό είναι διασκευή.
Και για το τέλος του ποστ, μια υπέροχη διασκευή είναι επίσης και το Wonderwall των Oasis από τους/τις καταπληκτικούς/ες Cat Power. Μια διασκευή απαλλαγμένη από την britpopίλα, σκοτεινή και εκφραστική...
Περιμένω απορίες, προτάσεις, ερωτήσεις, σχόλια και ό,τι άλλο σας κατεβεί στο μυαλό και σχετίζεται με τη μουσική...
Cat Power was the alias of Chan Marshall, a Southern-bred singer/songwriter whose father, Charlie, was an itinerant pianist. After dropping out of high school, Marshall found herself in New York; performing under the name Cat Power, she was booked as the opening act for Liz Phair, where she met Sonic Youth drummer Steve Shelley and Two Dollar Guitar's Tim Foljahn, who agreed to become her backing band. Following the release of 1995's Dear Sir and 1996's Myra Lee -- both recorded on the same day -- Cat Power signed to Matador for 1996's What Would the Community Think?, which won acclaim for Marshall's unsettling, emotional songs and cathartic vocals.
The superb Moon Pix followed two years later, and in the spring of 2000 Cat Power resurfaced with The Covers Record. Released in 2003, You Are Free featured a lusher, more polished sound as well as cameos by Dave Grohl and Eddie Vedder; 2006's The Greatest was recorded in Memphis, TN, with legendary soul players including guitarist/songwriter Mabon "Teenie" Hodges, bassist Leroy "Flick" Hodges, and drummer Steve Potts. ~ Jason Ankeny, All Music Guide
και κλείνω με μια διασκευασμένη πρόταση: paranoid android των radiohead από το τρίο του brad mehldau (live in tokyo)
πι.ες. πολύ το γουστάρω αυτό το καινούργιο blog σου!