Αν και θα φανώ απόλυτος - τουλάχιστον για τους περισσοτέρους - πιστεύω πως ο όρος "rock" έχει πλέον εξαντληθεί, εφ' όσον οτιδήποτε ήταν να παιχτεί στο συγκεκριμένο μουσικό είδος έχει παιχτεί και, από ένα σημείο και μετά, γίνεται ένα «αναμάσημα» παλαιοτέρων ήχων και ιδεών. Τι να κάνουμε, η δυτική μουσική στηρίζεται στο δωδεκάφθογγο σύστημα. Πόσα λοιπόν διαφορετικά πράγματα μπορούν να δημιουργηθούν έχοντας ως εργαλείο ένα τόσο περιορισμένο σύστημα; Με εξαίρεση την κλασική μουσική (όσον αφορά στην ποικιλομορφία), τα υπόλοιπα μουσικά είδη τα οποία στηρίζονται στο συγκεκριμένο σύστημα είναι από τη φύση τους καταδικασμένα να «τελειώσουν».
Είπαμε, μπορεί να είμαι απόλυτος αλλά αυτή είναι η αποψή μου. Εννοείται ότι οποιαδήποτε διαφορετική άποψη είναι δεκτή με ενθουσιασμό, αρκεί να είναι στηριγμένη με επιχειρήματα.
Φτάσαμε λοιπόν σήμερα στο σημείο να περιγράφουμε τον ήχο καλλιτεχνών και συγκροτημάτων ώς εξής: «με τον τσαμπουκά των Rolling Stones και τις φωνητικές αρμονίες των Beatles, οι «Τάδε» καταφέρνουν μπλα μπλα μπλα...» ήτοι, να χρησιμοποιούμε ήδη υπάρχοντα παραδείγματα. Αυτό δεν γινόταν παλαιότερα αλλά είναι αναπόφευκτο τώρα πια.
Το συγκρότημα των
Longcut δεν ξεφεύγει καθόλου από αυτή την κατηγορία. Για να περιγράψω τον ήχο τους, θα χρησιμοποιούσα τα εξής λόγια: «ένα αυθεντικό συνονθύλευμα επιρροών (αυτό λέγεται contradiction in terms) από Joy Division, The Sound και Sonic Youth». Ωστόσο, δεν είναι μόνο αυτό...
Οι Longcut δημιουργήθηκαν στο Manchester το 2002, στην αρχή ως κουαρτέτο αλλά πολύ σύντομα έμειναν τρεις καθώς ο τραγουδιστής τους αποχώρησε (καλύτερα, εδώ που τα λέμε, επειδή μια ζωή οι τραγουδιστές και το μεγεθυμένο «εγώ» τους καταστρέφουν τις καριέρες συγκροτημάτων!). Ο ντράμερ και keyboard player Stuart Ogilvie ανέλαβε τα φωνητικά, πλαισιωμένος από τους Lee Gale στην κιθάρα και John Fearon στο μπάσο. Οι «οργισμένες» ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας τους απέφεραν ένα συμβόλαιο με την εταιρία Deltasonic η οποία εδρεύει στο Liverpool και έτσι κυκλοφόρησαν το 2004 το πρώτο Ε.Ρ. τους με τον τίτλο "Transition". Το 2005 κυκλοφορούν το πρώτο (και μοναδικό μέχρι στιγμής) άλμπουμ τους με τίτλο "A Call And Response", του οποίου το εξώφυλλο βλέπετε στην εικόνα.
Οι Longcut με ξύπνησαν ουσιαστικά από τον μακρό «λήθαργο» στον οποίο βρισκόμουν σε σχέση με τη rock μουσική, αφού πέρα από πολύ λίγα παραδείγματα, δεν μπορούσα με τίποτα να ανακαλύψω κάποιο σύγχρονο συγκρότημα ή καλλιτέχνη του είδους που να με εξιτάρει με τον ήχο και, γενικότερα, με τα κομμάτια του. Αν και το ανακάλυψα κάπως αργά (το 2006, σχεδόν ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του), ωστόσο το άλμπουμ των Longcut με «έστειλε» κυριολεκτικά, βομβαρδίζοντας το μυαλό μου με rock, punk αλλά και dance στοιχεία και με τον απόηχο (αλλά και τον ήχο) των
Sound και των
Sonic Youth (στην πιο μελωδική τους εκδοχή). Οι κιθάρες είναι άψογες, η ρυθμική βάση ντράμς-μπάσου απίστευτα σφικτή και τα φωνητικά χαώδη και απόμακρα σαν ουρλιαχτα. Τα πλήκτρα υπάρχουν ακριβώς στο βαθμό που χρειάζεται και όταν χρειάζεται. Ο όλος ήχος είναι οργίλος και σκοτεινός. Το "A Call And Response" είναι ένα άλμπουμ σκοτεινής punk, rock και ενίοτε goth ψυχεδέλειας.
Εντρυφήστε και δεν θα χάσετε.
Ως δείγμα, παραθέτω και το καλύτερο - κατά τη γνώμη μου πάντοτε - κομμάτι του δίσκου, το
Gravity In Crisis.mp3. Play At Maximum Volume, παρακαλώ!!!
Περισσότερα στοιχεία στα παρακάτω links:
The Longcut Myspace Site (εδώ μπορείτε να ακούσετε κι άλλα κομμάτια)
The Longcut Fansite
μυστικό πράκτορα μέσα τους. Ροζ Πάνθηρ, Επικίνδυνες Αποστολές, Κοτζακ, Βρώμικος Χάρι, James Bond, Cocktail Parties, Gadgets, «Κακοί» με περίεργα ονόματα, όμορφες γυναίκες, μεταμφιέσεις, Dry Martinis, Casinos... Γουστάρω!!! Φορέστε την καπαρντίνα και το καπέλο σας και ετοιμαστείτε για δράση!!!
